Ἡ συμβίωση μὲ τὴν τρομοκρατία

 

του Σαράντου Ι. Καργάκου

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"

24-9-2016

"Ἡ λεγόμενη «ἀραβικὴ ἄνοιξη» ἄνοιξε τὸν ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου. Ἀλλὰ τὶ φταῖμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ποὺ σηκώνουμε τὸ μεγαλύτερο φορτίο καλῶν καὶ κακῶν λαθρομεταναστῶν; Θὰ εἴχαμε βρεῖ λύσεις  γι’ αὐτὸ, ἄν δὲν εἴμαστε ἀγκιστρωμένο ψάρι. Ἄν τρεφόμαστε μὲ ὅσα παράγει ἡ εὐλογημένη γῆ μας, ὁ εὐλογημένος ἥλιος, ἡ εὐλογημένη θάλασσα μας καὶ τὰ ὁλόγλυκα καὶ ὑγιεινὰ μας νερά, ποὺ βάζουν κάτω τὸ πανάκριβο «Περιὲ». Χρειάζεται, ὅμως, ἀλλαγὴ νοοτροπίας, ποὺ ἀπαιτεῖ ἄλλο ἐπίπεδο παιδείας, ὥστε νὰ ἔχουμε νέους μὲ ἰδανικὰ καὶ ὄχι νέους ποὺ νὰ θέλουν νὰ ζοῦν μὲ δανεικά."

 Μετά  τόν  θρίαμβο τοῦ ΠΑΣΟΚ τὸ 1981 ὁ μακαρίτης Ἀντώνης Τρίτσης κήρυξε τὸν πόλεμο ἐναντίον τοῦ νέφους, ἀλλ’ ἀναγκάσθηκε, μετὰ ἀπὸ κάποιες ἄστοχες καὶ ἄσκοπες ἐπιχειρήσεις, νὰ διακηρύξει: «Πρέπει νὰ συμβιώσουμε μὲ τὸ νέφος». Καὶ ἔκτοτε συμβιώνουμε εἰρηνικά!

Μετὰ τὴν πτώση τῶν Δίδυμων Πύργων (ἀλλὰ καὶ πιὸ πρὶν) κηρύχθηκε ἀμείλικτος πόλεμος κατὰ τῆς τρομοκρατίας. «Δὲν θὰ τὴν ἀφήσουμε σὲ χλωρό κλαδί», εἶπε ἀφελὴς Ἀμερικανὸς πολιτικός. Ἔκτοτε ἡ τρομοκρατία, προτιμώντας τὰ ξερὰ κλαδιὰ,  ποὺ πιάνουν εὔκολα φωτιὰ, ζῆ καὶ βασιλεύει καὶ τὸν κόσμο κυριεύει.

Τὰ πρόσφατα «κατορθώματά» της στὸ Παρίσι, στὸ Βέλγιο, στὶς ΗΠΑ καὶ στὴν Τουρκία μαρτυροῦν ὅτι ἡ τρομοκρατία, παρὰ τὰ λαμβανόμενα μέτρα ἔχει γίνει ἐνδημικὸ φαινόμενο. Οἱ κρανοφόροι « πιστολέρο», ποὺ φυλάσσουν ἀεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, δημόσια κτήρια καὶ ἄλλους πιθανούς στόχους, περισσότερο τρομοκρατοῦν ἐμᾶς παρά τοὺς τρομοκράτες. Δὲν τὸ ἀποκλείω προσεχῶς νὰ ἐμφανισθεῖ κάποιος Εὐρωπαῖος πολιτικός ποὺ νὰ διακηρύξει ὅτι πρέπει νὰ συμβιώσουμε μὲ τὴν τροκοκρατία, ὅπως συμβιώνουμε μὲ τὰ τροχαῖα ἀτυχήματα τὰ ὁποῖα προκαλοῦν καὶ περισσότερα θύματα. Πρὸς τὶ, λοιπὸν, οἱ τόσες κινητοποιήσεις;

Ἐξυπνάδες τέτοιες δὲν θὰ λείψουν ποτέ. Ἡ τρομοκρατία, ὅμως, ἔστω κι ἄν συντρίβεται, πάντοτε ξαναγεννιέται καὶ ἐπανεμφανίζεται. Ἄν ἐξαιρέσουμε τὶς περιπτώσεις κάποιων παλαβῶν, γιὰ τὰ λοιπὰ πρέπει κάποτε νὰ δοῦμε τὸ ζήτημα πολὺ σοβαρὰ καὶ ὄχι ἐπιδερμικά. Εἶναι ἁπλούστευση τὸ νὰ λέμε ὅτι τὴν τρομοκρατία γεννᾶ ὁ ἰσλαμικὸς φανατισμός. Ἐρωτῶ: τὴν τρομοκρατία τῶν Ρώσων ἀναρχικῶν ποιὸς τὴν γεννοῦσε; Ἔχω ζήσει πολὺ τὸν κόσμο τοῦ Ἰσλάμ κι ἔχω μελετήσει πολύ τὸ Ἰσλάμ. Ὅπου κι ἀν πῆγα, δὲν ἔνιωσα καμμιὰ ἀπειλή. Κάποιες ὑποδείξεις μόνο γιὰ τὴν εἴσοδό μου σὲ τεμένη σὲ ὥρα προσευχῆς. Κι ἔχω μιλήσει πολύ μὲ κάποιους ἱερωμένους. Διαφωνήσαμε σὲ πολλὰ ἀλλὰ δὲν συγκρουστήκαμε. Στὴν Κύπρο κάποτε, σὲ καιροὺς αἵματος, κάποιοι Τουρκοκύπριοι μὲ εἶχαν «φῶς καὶ μάτια τους». Πολλοὶ –κι ἐγὼ μαζὶ– διερωτῶνται, τὶ στὸ καλὸ συμβαίνει τὸν τελευταῖο καιρὸ, ὅπως ὅλη ἡ οἰκουμένη χορεύει τὸ χορὸ τῶν σκελετῶν;

Θὰ μιλήσουμε ἁπλὰ καὶ γιὰ τοῦτο ὠμά. Μπορεῖ ὁ κομμουνισμὸς στὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο νὰ κατέρρευσε –καὶ μάλιστα μὲ ἐλάχιστα θύματα– ἀλλ’ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ καπιταλισμὸς ἐνίκησε. Πνίγεται μέσα στὶς ἀντιφάσεις του ποὺ σωστὰ καὶ πολὺ ἐνωρὶς εἶχε ἀναλύσει στὸ «Κεφάλαιο» ὁ Κάρολος Μάρξ. Σήμερα ὁ καπιταλιστικὸς κόσμος ἔχει μεταβληθεῖ σὲ λάκκο ἐχιδνῶν. Σ’ ἕνα ἀλληλοδηλητη­ριαζόμενο συρφετό. Ποῦ νὰ βρεῖ ἀπαντοχὴ ὁ νὲος κόσμος ποὺ ἔρχεται στὴ ζωὴ;

Ἀφοῦ πιὰ δὲν ὑπάρχει ὀργανωμένο ἐργατικὸ κίνημα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἀξιόπιστη σοσιαλιστικὴ καὶ κομμουνιστικὴ πολιτικὴ, μοιραῖα ἡ ἀντίδραση ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀναρχία, ποὺ ἀκραία ἐκδήλωσή της εἶναι ἡ τρομοκρατία. Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸν κόσμο τοῦ Ἰσλάμ, δὲν θὰ εἴχαμε αὐτὸ το ξέσπασμα ἀπελπισίας καὶ ὀργῆς, ποὺ ὀδηγεῖ σὲ ἀκραῖες ἐκδηλώσεις βίας στὶς χῶρες του ὅσο καὶ στὶς χῶρες τοῦ ἄγριου καπιταλισμοῦ, ἄν οἱ κυβερνήσεις τους ἀπὸ δημοκρατικὴ εὐαισθησία (βεβαίως, βεβαίως!) δὲν ἄρχιζαν τοὺς ἀνθρωπιστικοὺς βομβαρδισμοὺς καὶ τὶς ὠμὲς ἐπεμβάσεις. Ἡ λεγόμενη «ἀραβικὴ ἄνοιξη» ἄνοιξε τὸν ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου. Ἀλλὰ τὶ φταῖμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ποὺ σηκώνουμε τὸ μεγαλύτερο φορτίο καλῶν καὶ κακῶν λαθρομεταναστῶν; Θὰ εἴχαμε βρεῖ λύσεις  γι’ αὐτὸ, ἄν δὲν εἴμαστε ἀγκιστρωμένο ψάρι. Ἄν τρεφόμαστε μὲ ὅσα παράγει ἡ εὐλογημένη γῆ μας, ὁ εὐλογημένος ἥλιος, ἡ εὐλογημένη θάλασσα μας καὶ τὰ ὁλόγλυκα καὶ ὑγιεινὰ μας νερά, ποὺ βάζουν κάτω τὸ πανάκριβο «Περιὲ». Χρειάζεται, ὅμως, ἀλλαγὴ νοοτροπίας, ποὺ ἀπαιτεῖ ἄλλο ἐπίπεδο παιδείας, ὥστε νὰ ἔχουμε νέους μὲ ἰδανικὰ καὶ ὄχι νέους ποὺ νὰ θέλουν νὰ ζοῦν μὲ δανεικά.