Ζητάμε ταπεινά συγγνώμη...!!

Σε τι κατάσταση βρίσκεται ο ελληνικός λαός; Δεν ανήκουμε σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν την κατάσταση του ελληνικού λαού, την ανημπόρια, την απελπισία, τα αδιέξοδα και την απόγνωση ως άλλοθι για παραίτηση. Δεν ανήκουμε σ’ εκείνους που όταν κοιτάνε τον ελληνικό λαό βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν να δούνε. Αυτό που τους βολεύει να δούνε.
Δεν ανήκουμε σ’ εκείνους που θεωρούν τον ελληνικό λαό ένα μαντρί γίδια, έστω κι αν συμπεριφέρεται έτσι πολλές φορές. Ούτε ανήκουμε σ’ εκείνους που περιμένουν έναν άλλο λαό, πιο δεξιό, ή πιο αριστερό, πιο στα μέτρα τους τέλος πάντων, για να τους ακολουθήσει.
Εμείς πιστεύουμε σ’ αυτόν τον λαό, όπως είναι. Με όλα τα στραβά, τα κακά και τα καλά του. Με όλες τις αρετές και όλα τα μοιραία αμαρτήματά του. Αυτό το λαό αγαπάμε, γιατί είμαστε αίμα από το αίμα του, σάρκα εκ της σαρκός του.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτός ο λαός, όπως είναι στην αληθινή ζωή, στην καθημερινότητά του, θα δώσει τη λύση, αφού πρώτα – με τον όποιο τρόπο – καθαρθεί μόνος του από τις αυταπάτες του και ξεφορτωθεί κάθε λογής βαρίδια που τον τραβούν στον πάτο και την ανυπαρξία. Κι αυτός ο λαός έχει τη δύναμη – ακόμη και με την τελευταία του ικμάδα, ακόμη και με την τελευταία του ανάσα – να ανατρέψει τα πάντα.
Αρκεί να υπάρχει έστω μια χούφτα αφοσιωμένων αγωνιστών. Αφοσιωμένων όχι στις ιδεοληψίες τους, πολιτικές, ή θρησκευτικές, αλλά στον ίδιο το λαό. Μια οργάνωση αγωνιστών που δεν ήρθε να φέρει την Αποκάλυψη της Ιερής Αλήθειας, της μίας και μόνης στις μάζες των αμαρτωλών. Αλλά να λειτουργήσει ως καταλύτης ενότητας και κοινού αγώνα της πλειοψηφίας του ίδιου του λαού με βάση τα δικά της πιο ζωτικά συμφέροντα.
Στην αρχαιότητα θεωρούσαν όσους απείχαν από τα κοινά όχι φιλήσυχους, αλλά αχρείους («τόν τε μηδέν τῶνδε μετέχοντα ούκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν», Θουκυδίδης 2.40.2), και «αδικητές» του κοινωνικού συνόλου. Την εποχή του Σόλωνα, θεωρούσαν «άτιμον» εκείνον που έμενε ουδέτερος στις πολιτικές διενέξεις. Ιδίως όταν η πόλη κινδύνευε από στάση. Μάλιστα υπήρχε νόμος που προέβλεπε ότι όποιος ιδιώτευε και δεν στρατευόταν σε μια από τις πολιτικές μερίδες – δηλαδή σε ένα από τα κόμματα που γεννούσε η πόλις στασιάζουσα – τότε χαρακτηριζόταν άτιμος και εξοριζόταν από την πόλη. («Ός αν στασιαζούσης της πόλεως μη θήται τα όπλα μηδέ μεθ’ ετέρων, άτιμον είναι και της πόλεως μη μετέχειν», Πλούταρχος, Σόλων, 8.5)
Το Ε.ΠΑ.Μ. γεννήθηκε από τέτοιους αγωνιστές. Και σαν τέτοιο κρατήθηκε εκεί που όλοι οι άλλοι διαλύθηκαν, ή ξεφτιλίστηκαν με τις επιλογές τους.
Από την απαρχή της κρίσης και ιδίως το 2011 και μετά, δηλαδή τις πλατείες της παλλαϊκής διαμαρτυρίας, γεννήθηκαν κάθε λογής προτάσεις αντιπαράθεσης με το αναδυόμενο τότε καθεστώς. Ανάμεσά τους γεννήθηκε και το Ε.ΠΑ.Μ. Ποια απ’ όλες αυτές τις προτάσεις επιβίωσε; Ποια απ’ όλες αυτές τις εκατοντάδες συλλογικότητες, τις πρωτοβουλίες, τα μορφώματα, τα πολιτικά σχήματα μπόρεσε να αποκτήσει ρίζες στο λαό; Ονοματίστε μου έστω μία. Μία αρκεί.
Καμία και τίποτε εκτός του Ε.ΠΑ.Μ. Κι αυτό σημαίνει πολλά για όποιον δεν είναι ρίψασπις, δειλός, ή προδότης μπροστά στη σημερινή απειλή που στοιχειώνει τη ψυχή, το νου, την καρδιά και τη ζωή του λαού μας. Σημαίνει πολλά για όποιον με ειλικρίνεια θέλει να παλέψει για την πατρίδα του. Για όποιον είναι έτοιμος να υπερβεί τις διαχωριστικές γραμμές, όχι εγκαταλείποντας την ιδεολογία και τα πιστεύω του, αλλά προτάσσοντας τους κοινούς στόχους, το κοινό πατριωτικό δημοκρατικό καθήκον.
Βέβαια, το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψουν να υπάρχουν κάθε λογής λεγόμενα κινήματα του ενός, ή της παρέας, πρωτοβουλίες, συλλογικότητες και μορφώματα, που θα συνεχίσουν να μας ταλαιπωρούν λέγοντας ότι αυτοί θα τα καταφέρουν καλύτερα απ’ ότι οι προηγούμενοί τους. Ούτε θα πάψουν να μας διασκεδάζουν εμφανιζόμενοι ως κήνσορες του νέου, όσοι έχουν αποτύχει και έχουν παταγωδώς διαψευσθεί σε κάθε τους προηγούμενη πολιτική και ιδεολογική επιλογή. Αλλά έτσι είναι. Όταν η κοινωνία γκρεμίζεται τα κουρέλια, τα ερείπια και τα απολιθώματα αλλοτινών εποχών μοιάζουν στους ανόητους, τους τυφλούς και τους τυχοδιώκτες ως υπόσχεση του μέλλοντος.
Ζητάμε λοιπόν ταπεινά συγνώμη…
Για όλους αυτούς τους λόγους νιώθω την ανάγκη ότι οφείλουμε να ζητήσουμε ταπεινά συγνώμη. Να ζητήσουμε συγνώμη από όλους τους εχθρούς και άσπονδους φίλους, που παρά τις επίμονες προσπάθειές τους εντός και εκτός Ε.ΠΑ.Μ. όλα αυτά τα χρόνια, το Μέτωπο δεν διαλύθηκε, ούτε παραπαίει, αλλά συνεχίζει να αναπτύσσεται δυναμικά. Με όλες τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του, τις οποίες μαθαίνει επιτέλους να αντιμετωπίζει και να ξεπερνά.
Να τους ζητήσουμε λοιπόν συγνώμη και να τους πούμε: Κάντε εσείς τη δουλειά σας κι εμείς τη δική μας. Άλλωστε η δική σας δουλειά κρατά και τη δική μας σε εγρήγορση.
Να ζητήσουμε επίσης συγνώμη από όλους τους οιονεί μεγάλους σωτήρες και φωστήρες του τόπου μας, που θα τα κατάφερναν καλύτερα από το Ε.ΠΑ.Μ., αλλά βρίσκονται στο περιθώριο περιμένοντας ακόμη τη δική τους ώρα, η οποία ήλθε και παρήλθε χωρίς καν να το αντιληφθούν.
Πολύ περισσότερο οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη απ’ όλους αυτούς που το Ε.ΠΑ.Μ. ξεμπρόστιασε ως κοινούς απατεώνες γιατί βάλθηκαν να εκμεταλλευθούν τον πόνο και την απελπισία του κόσμου και να τον εξαπατήσουν πουλώντας εξώδικα και αντιμνημονιακά φούμαρα.
Να ζητήσουμε ένα μεγάλο συγνώμη από όλους αυτούς τους μεγάλους πατριώτες, τους μεγάλους αγωνιστές και τους μεγάλους διανοητές, που βρίσκουν το ΕΠΑΜ πολύ μικρό, πολύ αδύναμο, πολύ μέτριο, πολύ μπασκλασαρία, δίχως να αποτελείται από επώνυμους, αλλά μόνο από απλό κοσμάκη με όλα τα κακά και στραβά του.
Να τους ζητήσουμε συγνώμη που εμείς προχωράμε μπροστά, ξεπερνάμε βήμα το βήμα τα κακά και τις αδυναμίες μας, ενώ αυτοί μένουν πίσω.
Να τους ζητήσουμε συγνώμη γιατί είμαστε οι μόνοι που θέτουμε στην πράξη την απελευθέρωση της πατρίδας, ενώ αυτοί αρκούνται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Να ζητήσουμε συγνώμη από όλους αυτούς που μαγειρεύουν Μέτωπα με την φαντασία τους για τις κουζίνες του μέλλοντος, ή για την ικανοποίηση της δικής τους προσωπικής ιδιοτέλειας, όταν το Ε.ΠΑ.Μ. είναι η μόνη δύναμη που οικοδομεί στην πράξη ένα αληθινό Μέτωπο πρωτίστως από τα κάτω, μέσα στον ίδιο τον λαό.
Οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη για το γεγονός ότι είμαστε ο μόνος σχηματισμός, η μόνη οργάνωση, η μόνη συλλογικότητα, που δεν ζητά πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων από όποιον θέλει να αγωνιστεί για την πατρίδα.
Να ζητήσουμε συγνώμη από όλους αυτούς που σε κάθε ευκαιρία, αντί να στρατευθούν με αφοσίωση στη σωτηρία και την απελευθέρωση της πατρίδας, αυτοί έτρεχαν εκεί όπου φυσούσε εκλογικά ο άνεμος. Μας λοιδορούσαν τότε που δεν τυφλωθήκαμε σαν κι αυτούς ώστε να προδώσουμε αρχές, αξίες και στόχους, ενώ τώρα μας λοιδορούν γιατί δεν τους ακολουθούμε στην ανυποληψία.
Να ζητήσουμε λοιπόν συγνώμη γιατί ούτε τότε τους ακούσαμε, ούτε τώρα θα ακούσουμε τις προσταγές τους να αυτοδιαλυθούμε ώστε να γεννηθεί «κάτι καινούργιο». Δεν τους πήραμε ποτέ στα σοβαρά, ούτε θα τους πάρουμε τώρα. Τι καινούργιο μπορεί να γεννηθεί από ερείπια αλλοτινών πολιτικών επιλογών κι απ’ όσους στα κρίσιμα σταυροδρόμια της πολιτικής ζωής κάνουν μονίμως λάθος επιλογές;
Να ζητήσουμε επίσης συγνώμη απ’ όλους αυτούς που ήρθαν για την βόλτα τους με το Ε.ΠΑ.Μ. και όταν περάσαμε από τα πολύ δύσκολα στα πολύ χειρότερα και το Μέτωπο έμεινε η μόνη κοινωνικοπολιτική δύναμη που παραμένει πιστή στην απελευθέρωση της πατρίδας, αυτοί την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια βρίσκοντας ένα σωρό δικαιολογίες και κάθε λογής ανόητες αιτιάσεις. Βλέπετε, γνωρίζουν πολύ καλά το παλιό γνωμικό, ότι σε τούτη τη χώρα η μάνα του φευγάτου, του κιοτή και του προδότη δεν έκλαψε ποτέ.
Να ζητήσουμε συγνώμη απ’ όλους αυτούς που σιχαίνονται τα κόμματα και δοξάζουν τα κινήματα. Αρκεί να είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Να ζητήσουμε συγνώμη γιατί δεν ανήκουμε στη μακρά σειρά των μελανοχιτώνων, ή των κοκορόφτερων κάθε εποχής, που από την εποχή του Ντούτσε και των ιδεολογικών του προπατόρων της υπερεπαναστατικής ληστοσυμμορίτικης «προπαγάνδας της πράξης», ήθελαν να καταλυθούν όλα τα κόμματα για να υπάρξει μόνο το ένα και μοναδικό κίνημα. Το δικό τους!
Ζητάμε επίσης συγνώμη γιατί αρνούμαστε να γίνουμε η Πέμπτη Φάλαγγα του καθεστώτος κατοχής, που κηρύττει την πολιτική αποχή για να μπορούν οι δωσίλογοι να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους και προπαντός να διεκδικούν χωρίς κανένα κίνδυνο τη νομιμοποίηση της ψήφου.
Ζητάμε συγνώμη γιατί δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε κανένα μετερίζι, κανένα πεδίο όπου διαμορφώνεται η συνείδηση και η δράση του κόσμου. Βλέπετε, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η πολιτική αποχή σε όλες τις ιστορικές εποχές, ισοδυναμεί όχι με άρνηση νομιμοποίησης του καθεστώτος, αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, με συνθηκολόγηση, παραίτηση και αδιέξοδο.
Η πολιτική αποχή δεν γέννησε ποτέ την ανατροπή, δεν συνδέθηκε ποτέ και για κανέναν λόγο με νίκες του ίδιου του λαού, αλλά μόνο και αποκλειστικά με ιστορικές ήττες και πανωλεθρίες. Και πάντα, χωρίς καμιά εξαίρεση, ήταν το πρόσχημα κάθε λογής βαλτό ή φυτευτό.
Οφείλουμε επιπλέον να ζητήσουμε ταπεινά συγνώμη που το Ε.ΠΑ.Μ. δεν είναι αρκούντως δημοκρατικό για τα γούστα αυτών που κατέχουν την αλάνθαστη συνταγή για την μία, τη μόνη, την ιδανική δημοκρατία, που κάνει όλους εμάς τους άλλους από αντιδημοκράτες έως φασίστες. Δεν γνωρίζω σε ποια Γέηλ, σε ποια Χάρβαντ, σε ποια Κολέγια, ή τέλος πάντων σε ποια Βοϊδοσχολή διδάχτηκαν αυτή την αλάνθαστη συνταγή για να την διδαχθούμε κι εμείς. Δεν γνωρίζω που την είδαν να εφαρμόζεται και να πετυχαίνει. Ούτε βέβαια γνωρίζω που οι ίδιοι την δοκίμασαν, σε ποια συλλογικότητα, σε ποιο μόρφωμα, σε ποια παρέα για να είναι τόσο σίγουροι και απόλυτοι.
Για όλα αυτά εμείς οι δύστυχοι που ψαχνόμαστε συνέχεια για τον καλύτερο τρόπο οργάνωσης και δημοκρατικής λειτουργίας του Ε.ΠΑ.Μ., οφείλουμε να απολογηθούμε. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει μία και μόνη ιδανική δημοκρατία. Δεν πιστεύουμε σε καμιά απόλυτη αλήθεια. Δεν πιστεύουμε σε καμιά ιδανικότητα. Πιστεύουμε μόνο στην αληθινή ζωή με όλες τις αντιφάσεις της. Πιστεύουμε μόνο σε ότι άμεσα και πρακτικά μπορεί να βοηθήσει όλους μας και μαζί το Μέτωπο να επιτελέσει τη βασική του αποστολή, την οργανωμένη κινητοποίηση του λαού για την απελευθέρωση της πατρίδας.
Και τέλος οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη από όλους εκείνους που λένε ότι θέλουν να αγωνιστούν για την πατρίδα τους και νομίζουν ότι έχουν πολλές άλλες επιλογές, εκτός από το να στρατευθούν με το Ε.ΠΑ.Μ. Μπορεί το Ε.ΠΑ.Μ. να μην είναι ότι καλύτερο, αλλά δεν υπάρχει τίποτε άλλο – και να είστε βέβαιοι ότι ούτε πρόκειται να υπάρξει – για όποιον στην πράξη θέλει να αγωνιστεί.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να το κάνει εκτός Ε.ΠΑ.Μ., επιλέγει απλά την συνθηκολόγηση και την εσαεί απογοήτευση. Επιλέγει να μείνει στη γωνία και να εκτονώνεται με παχιά λόγια και ενίοτε με ενέργειες για το θεαθήναι. Κι όποιος δεν το βλέπει είτε είναι τυφλός, είτε δειλός, είτε υπηρετεί αλλότριους σκοπούς, κάθε λογής προσωπικές φιλοδοξίες και ιδιοτέλειες.
Η ιστορία προχωρά μόνο από εκείνους που δεν διστάζουν να στρωθούν πρακτικά στη δουλειά και να λερώσουν τα χέρια τους για να οικοδομηθεί με κόπο, με αναποδιές και με οξύτατες αντιφάσεις, η οργάνωση που έχει ανάγκη ο λαός ώστε να νικήσει. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα, λόγια και προφάσεις εν αμαρτίαις.
Κι όπως ο τεμπέλης αποδεικνύεται τρομερά εφευρετικός όταν θέλει να δικαιολογήσει τη τεμπελιά του, έτσι κι ο δειλός. Ειδικά εκείνος που θέλει να κρύψει την προσωπική του ανεπάρκεια, ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα.
Το δεύτερο μέρος της Εισήγησης του Δημήτρη Καζάκη στην Παναττική Σύσκεψη του Ε.ΠΑ.Μ. στο Μοσχάτο, 6/5/2017.
Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.