Ενώ η Τουρκία βαδίζει προς το ΝΑΙ, το φάντασμα του Adnan Menderes στοιχειώνει την κυβέρνηση των ισλαμιστών του ΑΚΡ

Του Τάσου Αναστασόπουλου (http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/)

 
12/3/2017 : Τούρκοι διαδηλωτές έξω από το τουρκικό προξενείο, στο Ρόττερνταμ, όπου οι ολλανδικές αρχές απαγόρευσαν, χωρίς να υπάρχει ένας επίσημος σοβαρός λόγος (πέραν του υποκρυπτόμενου λόγου, που έχει να κάνει, με την νατοϊκή διοργάνωση του αποτυχημένου πραξικοπήματος της 15/7/2016, κατά του Recep Tayyip Erdoğan και του εμφανούς λόγου, που έχει να κάνει με την εκστρατεία, για τις ολλανδικές βουλευτικές εκλογές της ερχόμενης Τετάρτης 15/3/2017), στην Τουρκάλα υπουργό Οικογενειακών Υποθέσεων Fatma Betül Sayan Kaya να εισέλθει, μέσα στον χώρο του.


Οι άγριες και πέρα από οποιαδήποτε διπλωματική αβρότητα, κλωτσοπατινάδες, ανάμεσα στην τουρκική κυβέρνηση και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με προεξάρχουσες την γερμανική της παραπαίουσας Angela Merkel και την ολλανδική του οπερετικού Mark Rutte, καλά κρατούν και η αλήθεια είναι ότι πρόκειται, ουκ ολίγον, να μας διασκεδάσουν, αφού το ευρωπαϊκό σκέλος του κύκλου των συνωμοτών, που, ως ένα οργανωμένο σύνολο κακοποιών, με εργαλείο τις διασυνδέσεις της CIA και του NATO, στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, προσπάθησε να ανατρέψει και να δολοφονήσει τον Τούρκο πρόεδρο Recep Tayyip Erdoğan και την κυβέρνηση των ισλαμιστών του Binali Yıldırım, τον περασμένο Ιούλιο, δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένο να αποδεχθεί την - ομολογουμένως, ονειδιστική - ήττα την οποία υπέστη.

Για τον λόγο αυτόν, αλλά δευτερευόντως και για λόγους που έχουν να κάνουν, με την εσωτερική πολιτική σκηνή των χωρών αυτών, η, δημοσίως, εξευτελιζόμενη ηγεσία της γερμανικής κυβέρνησης, όπως και οι ηγεσίες άλλων νατοϊκών (και φιλονατοϊκών) κυβερνήσεων, προσπαθούν, με πείσμα και αλλά και με γνώση του αδιεξόδου, στο οποίο έχουν περιέλθει, από την αποτυχία τους να ανατρέψουν και να εξαφανίσουν τον Τούρκο πρόεδρο, ο οποίος μετά την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 16ης Απριλίου 2017 και την αναμενόμενη νίκη του Evet (του ναι) στις συνταγματικές αλλαγές, που προτείνει και υποστηρίζει ο ίδιος, μαζύ με τους ισλαμιστές του AKP και τους εθνικιστές "γκρίζους λύκους" του κόμματος MHP του Devlet Bahçeli, θα καταστεί απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, στην Τουρκία, με την εγκαθίδρυση ενός προεδρικού συστήματος, μέσω του οποίου, θα το ελέγχει και θα το καθορίζει, τουλάχιστον, μέχρι το 2029.
Αυτή η δυσοίωνη προοπτική είναι, που καθιστά εφιαλτικό, τον, ήδη, ταραγμένο ύπνο των νατοϊκών κυβερνήσεων. Και κυρίως, των ευρωπαϊκών, οι οποίες, βλακωδώς, ενεπλάκησαν, στους αμερικανικούς σχεδιασμούς, για την ανατροπή του Τούρκου προέδρου και της κυβέρνησης των ισλαμιστών, οδηγώντας την Τουρκία, κατ' ευθείαν, στην αγκαλιά του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Από την εποχή του αποτυχημένου αμερικανονατοϊκού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016 έχει κυλίσει πολύ νερό κάτω από την γέφυρα, όπως, χαρακτηριστικά, λένε οι Αγγλοσάξωνες. Η επικράτηση του Recep Tayyip Erdoğan και της κυβέρνησης των Τούρκων ισλαμιστών του AKP συνοδεύτηκε, από ένα τεράστιο κύμα συλλήψεων, κατά εκατοντάδων χιλιάδων μελών της κοσμικής ελίτ της Τουρκίας, όπως, επίσης και κατά όλων όσων σχετίζονται με το αμερικανοτραφές κίνημα του ιμάμη Fethullah Gülen, το οποίο, όπως είναι, παγκοίνως, γνωστό, ελέγχεται και καθοδηγείται, άμεσα, από την CIA.
Εννοείται, βέβαια, ότι η αποτυχία του πραξικοπήματος, που εξαπέλυσαν οι κεμαλιστές αξιωματικοί, μαζύ με τους γκιουλενιστές, έδωσε την ευκαιρία στον Recep Tayyip Erdoğan να προβεί σε εκτεταμένες εκκαθαρίσεις των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, του κρατικού μηχανισμού και της ευρύτερης οικονομικής και κοινωνικής ελίτ, που αντιτίθεται στην εξουσία του. Προφανώς, ο Τούρκος πρόεδρος βρήκε μια πολύ καλή ευκαιρία, για να προβεί, σε ένα μελετημένο και οργανωμένο ξεκαθάρισμα λογαριασμών των, κάθε λογής, αντιπάλων του. Και αυτή την ευκαιρία δεν την άφησε να πάει χαμένη.
Σε όλον αυτόν τον κύκλο των προσώπων, που (δικαίως, ή αδίκως) εμπλέκονται, σε αυτές τις διώξεις, στις οποίες έχουν επιδοθεί οι ισλαμιστές του κυβερνώντος κόμματος, πρωτεύουσα θέση κατέχουν οι Τούρκοι στρατιωτικοί, οι οποίοι είχαν σχέσεις, με την αμερικανική CIA, ή υπηρετούσαν, σε θέσεις, στο ΝΑΤΟ (ή είχαν οποιαδήποτε σχέση με αυτόν τον οργανισμό), στις ευρωπαϊκές χώρες και στις Η.Π.Α., όπως και ένα μεγάλο τμήμα του διπλωματικού και του πολιτικού προσωπικού, που βρισκόταν, σε αυτές, σε διατεταγμένη υπηρεσία και είχαν επαφές με το ΝΑΤΟ και τις μυστικές υπηρεσίες των χωρών αυτών.
Με δεδομένο το γεγονός ότι, στο ΝΑΤΟ, εντοπίζεται ο σκληρός πυρήνας των σχεδιαστών και των εκτελεστών του πραξικοπήματος, σε συνδυασμό, με τις πληροφορίες, που απέσπασαν οι τουρκικές αρχές, με το καλό, ή με το άγριο (και κυρίως, με το άγριο), από τους συλληφθέντες πραξικοπηματίες, αλλά και σε συνεργασία, με τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, δεν είναι καθόλου περίεργη αυτή η στάση της τουρκικής κυβέρνησης. Οι, με οποιονδήποτε τρόπο, Τούρκοι συνεργάτες των νατοϊκών και των πρακτόρων της CIA είναι οι πρώτοι ύποπτοι και οφείλουν, τουλάχιστον, να δώσουν εξηγήσεις.
Από εκεί και πέρα, βέβαια, είναι γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει επιδοθεί, σε ένα κυνήγι μαγισσών και προβαίνει, σε εκκαθαρίσεις του πολιτικού τοπίου της χώρας, προκειμένου να επιβάλει την πλήρη και ανεμπόδιστη κυριαρχία της. Αυτό, προς το παρόν, το έχει καταφέρει, αλλά η αλήθεια είναι ότι, στην πολιτική, ο χρόνος είναι ατελεύτητος και ως εκ τούτου, ακόμη, είναι πολύ νωρίς, για να σταθεί δυνατόν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα, αφού τα φαντάσματα ενός οδυνηρού παρελθόντος έχουν βγει και βασανίζουν την γειτονική χώρα και το πολιτικό της προσωπικό.
Η διοργάνωση και η εκτέλεση του πραξικοπήματος της 15/7/2016, από τα εντόπια έμμισθα όργανα της CIA, με την άμεση συμμετοχή και την καθοδήγηση του ΝΑΤΟ και του σκληρού πυρήνα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, που στοιχίζονται, γύρω από την Γερμανία, έφερε στην επιφάνεια, όλους τους παλαιούς εφιάλτες των Τούρκων ισλαμιστών και το φάντασμα του Ali Adnan Ertekin Menderes, του ισλαμιστή πρωθυπουργού, τον οποίο οι κεμαλιστές αξιωματικοί, υπό την καθοδήγηση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ και με αρχηγό τον στρατηγό Cemal Gürsel, ανέτρεψαν, με το πραξικόπημα της 27ης Μαΐου 1960 και αφού τον πέρασαν από μια στημένη δίκη, τον καταδίκασαν, σε θάνατο και τον εκτέλεσαν, με απαγχονισμό, στις 17/9/1961.
Τον Adnan Menderes, τον πολιτικό προπάτορα των σημερινών Τούρκων ισλαμιστών δεν τον έσωσε το γεγονός ότι επικράτησε, αδιάκοπα και άνετα, των αντιπάλων του, στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, του 1950, του 1954 και του 1957. Αντίθετα, μάλιστα, αυτός ήταν και ο ουσιαστικός λόγος της εκτέλεσής του. Αν ο ισλαμιστής πρωθυπουργός του Κόμματος της Δικαιοσύνης ήταν, πολιτικά, αποδυναμωμένος θα είχε γλυτώσει. Θα τον άφηναν να πάει σε εκλογές, έχοντας, ως δεδομένη την βεβαιότητα της ήττας του. Όμως, δεν ήταν, πολιτικά, αποδυναμωμένος και ως εκ τούτου, η τύχη του ήταν αναπόφευκτη, αφού η ισλαμιστική πλειοψηφία, μέσα στην τουρκική κοινωνία, δεν είχε, εκείνη την εποχή, την δυνατότητα να επηρεάσει, ή να αντισταθεί, στην κεμαλιστική κοσμική ελίτ, η οποία στηριζόταν, στα όπλα και στην δύναμη των στρατιωτικών, οι οποίοι έδιναν λόγο, για τα πεπραγμένα τους, στην Ουάσινγκτων.
Και αν ο Adnan Menderes είχε το "ευεργέτημα" να συλληφθεί και να περάσει από δίκη, στον Recep Tayyip Erdoğan, οι κεμαλιστές και οι γκιουλενιστές αξιωματικοί, όπως και οι αμερικανονατοϊκοί πάτρωνές τους, μαζύ με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες συντάχθηκαν, με τους συνομωτικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης του, τότε, προέδρου των Η.Π.Α. Barack Hussein Obama, δεν ήσαν διατεθειμένοι να δώσουν κανένα τέτοιου είδους "ευεργέτημα". Ο σημερινός ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας έπρεπε να δολοφονηθεί, στο ξενοδοχείο, που βρισκόταν, το οποίο (υποτίθεται ότι) θα βομβαρδιζόταν, αιφνιδιαστικά, από τις ειδικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού και της αεροπορίας, σύμφωνα, με τον σχεδιασμό του πραξικοπήματος της 15/7/2016.
Το ξενοδοχείο της Μαρμαρίδας, στο οποίο είχε καταλύσει εκείνη την ημέρα, ο Recep Tayyip Erdoğan, πράγματι βομβαρδίστηκε, αλλά ο ίδιος και η φρουρά του δεν ήσαν εκεί, την ώρα, που οι πραξικοπηματίες προσπάθησαν να φέρουν, σε πέρας, τους σχεδιασμούς τους. Ο Τούρκος πρόεδρος δεν τους έκανε το χατήρι και δεν τους επέτρεψε να τον δολοφονήσουν.

Όπως, τώρα, πλέον, γνωρίζουμε αυτή η εξέλιξη δεν ήταν τυχαία, ούτε υπήρξε ως αποτέλεσμα κάποιας εσωτερικής πληροφόρησης της τουρκικής MIT. O Recep Tayyip Erdoğan γλύτωσε από την δολοφονία, επειδή, κυριολεκτικά, τον έσωσε η κυβέρνηση των Βλαντιμίρ Πούτιν και Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, αφού η ρωσική FSB, που είχε υποκλέψει τους νατοϊκούς σχεδιασμούς, ειδοποίησε τον Hakan Fidan της MIT και, μέσω αυτού, την τουρκική κυβέρνηση, για το πραξικόπημα και την προσπάθεια των στρατιωτικών και των εντολέων τους, στο ΝΑΤΟ του υποτακτικού, στα κελεύσματα της Ουάσινγκτων, Jens Stoltenberg, να τον δολοφονήσουν, προκειμένου να δημιουργηθεί το απαραίτητο κενό εξουσίας, στην πυραμίδα της ιεραρχίας του τουρκικού κράτους.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έσωσε τον Recep Tayyip Erdoğan και την κυβέρνηση των Τούρκων ισλαμιστών, με αποτέλεσμα να έχει καταστήσει, επί του παρόντος και στο απροσδιόριστο μέλλον, τον πρόεδρο της Τουρκίας αναγκαστικό σύμμαχο, θέτοντάς τον, υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς "ομηρείας", εξ αιτίας της αμετροεπούς και στην πραγματικότητα, σπασμωδικής συμπεριφοράς της κυβέρνησης του οπερετικού Barack Hussein Obama και των νατοϊκών υποτακτικών του, οι οποίοι νόμισαν ότι θα μπορούσαν, οποτεδήποτε οι ίδιοι έκριναν σκόπιμο, ανενόχλητοι και χωρίς να τους πάρει κανείς είδηση, να ανατρέψουν τον Τούρκο πρόεδρο και να εγκαταστήσουν στην Άγκυρα, ένα καθεστώς της αρεσκείας τους, την ίδια στιγμή, που, ήδη, μήνες πριν την διενέργεια του πραξικοπήματος, διέρρεαν πληροφορίες, στον διεθνή τύπο, που έπαιζε το παιχνίδι των νατοϊκών, ότι επίκειται στρατιωτικό πραξικόπημα, κατά του Recep Tayyip Erdoğan.

Οι Αμερικανοί της CIA, οι νατοϊκοί και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που ενστερνίστηκαν τον σχεδιασμό και την υλοποίηση του πραξικοπήματος της 15/7/2016, απεδείχθησαν ανόητοι και στην κυριολεξία, μωροί. Ο Recep Tayyip Erdoğan και η κυβέρνησή του δεν υπέκυψαν, στον εκβιασμό, ενώ, παράλληλα, είχαν δημιουργήσει τις υλικές δυνατότητες να αποκρούσουν τους επίδοξους πραξικοπηματίες, αφού η αστυνομία, η στρατοχωροφυλακή και ένα μέρος του στρατού δεν είχαν καμμία διάθεση να αποδεχθούν την πραγματοποίηση ενός πραξικοπήματος.

Έτσι,  οι επίδοξοι πραξικοπηματίες και οι εντολείς τους, θα μπορούσαν να επιτύχει τους σκοπούς τους, μόνον, εάν το coup d' etat θα γινόταν, στο κατάλληλο timing, σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας και εφόσον θα είχε τεθεί, εκτός μάχης, ο Τούρκος πρόεδρος, ο οποίος, ακριβώς επειδή εξέφραζε την νομιμότητα, έπρεπε να υποχρεωθεί, σε παραίτηση, ή να δολοφονηθεί, ούτως ώστε να τεθεί σε κατάσταση σύγχυσης και οργανωτικής παράλυσης, το AKP, οι οπαδοί του και ο μηχανισμός, που θα υποστήριζε την νομιμότητα.

Ανοησίες. Τίποτε, από όλα τα παραπάνω, δεν πραγματοποιήθηκε, αφού οι νατοϊκοί δεν στάθηκαν ικανοί να καλύψουν τα νώτα τους. Οι Ρώσοι τους πήραν είδηση και τους έδωσαν, κυριολεκτικά, στην ΜΙΤ και μέσω αυτής, στον Recep Tayyip Erdoğan, τον οποίο προστάτευσαν και φρόντισαν να απομακρυνθεί, προτού οι πραξικοπηματίες και οι Αμερικανοί πάτρωνές τους, αποπειραθούν να τον δολοφονήσουν, με τον βομβαρδισμό του ξενοδοχείου, και την εισβολή των 40 κομάντος, στον χώρο, όπου διέμενε. Και ο βομβαρδισμός και η εισβολή των κομάντος και η σκληρή μάχη, που δόθηκε, με τους φιλοκυβερνητικούς στρατιώτες και αστυνομικούς, αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά και άκαρπα εργαλεία, αφού ο Recep Tayyip Erdoğan δεν βρισκόταν εκεί. Είχε απομακρυνθεί πολύ πριν την επίθεση των πραξικοπηματιών, οι οποίοι - όπως και οι Αμερικανοί πάτρωνές τους - δεν είχαν αντιληφθεί ότι ο στόχος τους είχε εγκαταλείψει, προ πολλού, τον χώρο αυτόν.

 Με αυτόν τον, άνευ κόπου, τρόπο ο Βλαντιμίρ Πούτιν βρήκε, στο πρόσωπο του Τούρκου προέδρου, έναν εύκολο πελάτη, καθιστώντας την Τουρκία, μια συνεταιρική της Ρωσίας δύναμη, η οποία, κάλλιστα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί - και φυσικά χρησιμοποιείται -, ως μια καλή βάση, για την εισβολή και την ανεξέλεγκτη βάση των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες και επισήμως, πλέον, μετά από την προβοκάτσια της δολοφονίας του Ρώσου πρεσβευτή, στην Άγκυρα, από έναν αστυνομικό - πιθανό πράκτορα του ISIS και (σίγουρα) των γκιουλενιστών -, αλωνίζουν μέσα στην Τουρκία και φυσικά, διαβρώνουν και παραλύουν τους πολύχρονους μηχανισμούς παρακολούθησης και κατασκοπείας, που έχουν στήσει, εδώ και πολλές δεκαετίες, η αμερικανική CIA και το ΝΑΤΟ.

Γι' αυτό, άλλωστε και οι διάφοροι στρατιωτικοί και οι άλλοι, που συμμετείχαν, στο πραξικόπημα, κρύβονται και σιγά-σιγά και σε μακρύτατα χρονικά διαστήματα, απομακρύνονται μεταμφιεσμένοι, σε πρόσφυγες, ή όπως αλλιώς, από την τουρκική επικράτεια, στην Ελλάδα, στην Βουλγαρία και όπου αλλού τους δίνεται η ευκαιρία να δραπετεύσουν. (Τελευταίο παράδειγμα αποτελούν οι δύο Τούρκοι στρατιωτικοί, που συμμετείχαν στην ομάδα, που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Recep Tayyip Erdoğan, στην Μαρμαρίδα και οι οποίοι, όπως, ξαφνικά, ανακοινώθηκε, πέρασαν τον Έβρο και παραδόθηκαν, μυστικά, στις ελληνικές αρχές, οι οποίες, ακόμη και σήμερα, κρατούν μυστικά τα ονοματεπώνυμά τους, αφού, προφανώς, αυτοί βρίσκονται, υπό την προστασία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και του ΝΑΤΟ).

Με λίγα λόγια, οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τα έκαναν θάλασσα. Χειρότερα δεν μπορούσαν να τα κάνουν. Και ως εκ τούτου, υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες των βλακωδών ενεργειών τους.

Κατόπιν τούτων και ευκαιρίας δοθείσης, ο Recep Tayyip Erdoğan και η κυβέρνηση των ισλαμιστών, αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν το πολιτικοοικονομικό και το στρατιωτικό τοπίο, στην χώρα, προβαίνοντας, σε εκτεταμένες εκκαθαρίσεις, στην κοινωνική και οικονομική ελίτ και στον κρατικό μηχανισμό, με κέντρο βάρους των εκκαθαρίσεων αυτών τις Ένοπλες Δυνάμεις, τις οποίες, όπως φαίνεται, αποδεκάτισαν, εκπαραθυρώνοντας το παλαιό κεμαλικό κατεστημένο, το οποίο, άλλωστε, είχε, ήδη, υποστεί πολλαπλά πλήγματα, όλα τα προηγούμενα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας, από τους ισλαμιστές του AKP. Και μαζύ με τους κεμαλιστές, έθεσαν, εκτός μάχης και τους γκιουλενιστές του αμερικανοκινούμενου ιμάμη, ο οποίος, τόσο πολύ, είχε βοηθήσει τον Recep Tayyip Erdoğan και το AKP, στην αρχή της πολιτικής τους ανόδου και έως το 2013.

Και το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό, που, σχεδόν, στο σύνολό του, συμμετείχε, στο πραξικόπημα, όπως και η Πολεμική Αεροπορία, τα στελέχη της οποίας πήραν μέρος, σε αυτό, αλλά και ο τουρκικός στρατός, έχουν, πλέον, υποστεί μια τεράστια αποστελέχωση, η οποία, όπως λέγεται - και αυτό που λέγεται, δεν απέχει από την πραγματικότητα -, επηρεάζει, άμεσα, την μαχητική ικανότητα των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες, πλέον, δεν αποτελούν ουσιαστικό κίνδυνο, παρά τους λεονταρισμούς τους, στο Αιγαίο και στην περιοχή του Καστελόριζου, στην οποία, πριν από λίγες εβδομάδες, υποτίθεται ότι θα προχωρούσαν, σε επιθετικές ενέργειες, προκειμένου - και πιθανότατα θα επιχειρούσαν - να την καταλάβουν και να την ενσωματώσουν στην τουρκική επικράτεια. (Λέγεται και πιθανόν να είναι έτσι, ότι απετράπησαν από τους Αμερικανούς, αλλά αυτό δεν αλλάζει την κακή κατάσταση, στην οποία έχουν βρεθεί οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, μετά τον αποδεκατισμό, που υπέστησαν, για την συμμετοχή τους, στο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου).

Τα χείριστα, για τους άφρονες Δυτικούς, δεν είναι τα παραπάνω.

Το χείριστο όλων, για την Δύση, είναι η πλήρης, αποδυνάμωση και η αποσταθεροποίηση του ΝΑΤΟ, από την μη αναμενόμενη, την απροσδόκητη και καθολική "εισβολή" των Ρώσων, στην Τουρκία, η οποία, όμως, παραμένει μέλος της Συμμαχίας - προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα -  να χρησιμεύσει, στην Ρωσία, ως πληροφοριοδότης και ως ιμάντας μεταβίβασης της δικής της πολιτικής.

Και βέβαια, η τουρκική κυβέρνηση, για να πράξει όσα την συμφέρουν και για να εκβιάσει τους Δυτικούς, κρατάει την χώρα της, μέσα στην Ατλαντική Συμμαχία, παρά το γεγονός ότι αυτή συμπεριφέρθηκε και έδρασε, απέναντί της (και η οποία, στο κάτω-κάτω, δεν διοικεί μια μικρή χώρα και μια μπανανία, όπως έχει καταντήσει να είναι η Ελλάδα. Διοικεί μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη και είναι προφανές ότι απαιτεί να της επιδεικνύεται ο ανάλογος σεβασμός), ως μια σεσημασμένη σπείρα κακοποιών.

Και εδώ, που τα λέμε, το ΝΑΤΟ είναι αυτό ακριβώς. Μια σπείρα διεθνών κακοποιών, η οποία, σιγά-σιγά, θα περιοριστεί και ήδη, περιορίζεται, στα όριά της, τα οποία, πλέον, δεν τα προσδιορίζει η ίδια, όπως συνέβαινε, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2010. Προσδιορίζονται, από άλλους. Από την Ρωσία και την Κίνα. Και τώρα, πλέον και από την Τουρκία του Recep Tayyip Erdoğan. Όσο και αν αυτό δυσαρεστεί την Ουάσινγκτων και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνονται κατανοητοί οι λόγοι, για τους οποίους, οι Δυτικοί εναντιώνονται, στην πολιτική του Τούρκου προέδρου. Όσα, τώρα, πράττουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με προεξάρχουσα την γερμανική και με άμεσα επιθετική, λόγω επειγουσών εκλογικών αναγκών, την ολλανδική (η κυβέρνηση του Donald Trump κρατάει χαμηλό προφίλ, αλλά δεν υπάρχει κάποιος λόγος, ο οποίος να μας οδηγεί, στην σκέψη ότι, επί της ουσίας, διαφωνεί, με το Βερολίνο και την Χάγη) δεν έχουν καμμία σχέση με την "υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών του τουρκικού λαού" και την αποτροπή του ερντογκανικού ισλαμιστικού δεσποτισμού, που εγκαθιδρύθηκε, με τις μεταπραξικοπηματικές εκκαθαρίσεις, έναν δεσποτισμό, τον οποίο επιχειρεί ο Recep Tayyip Erdoğan να νομιμοποιήσει, καρπούμενος, ως Πρόεδρος της Τουρκίας, όλες τις εξουσίες, μέσα από το συνταγματικό δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου 2017.

Το Βερολίνο και οι νατοϊκές και οι φιλονατοϊκές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πέρα από τις δικές τους προεκλογικές ανάγκες, οι οποίες έχουν έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα, όπως δείχνει η ψύχραιμη συμπεριφορά της απερχόμενης γαλλικής κυβέρνησης, η οποία και αυτή έχει μπροστά της μια προεκλογική περίοδο, για τις προεδρικές και τις βουλευτικές εκλογές, που ξεκινούν τον επόμενο μήνα, δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να συνεχίζουν να να επιδιώκουν όσα προσπάθησαν να πράξουν, από κοινού, με τον Barack Hussein Obama, με την διοργάνωση του πραξικοπήματος της 15/7/2016.

Το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση και το ΝΑΤΟ, υπό την καθοδήγηση της Ουάσινγκτων, απέτυχαν, παταγωδώς, δεν αλλάζει την πολιτική τους. Κάθε άλλο. Πολύ περισσότερο, τώρα, που ο Τούρκος πρόεδρος και οι ισλαμιστές του AKP έχουν καταστεί, σύμφωνα με τους νατοϊκούς, εργαλεία της ρωσικής πολιτικής και μηχανισμοί αποσταθεροποίησης της Ατλαντικής Συμμαχίας, η οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει, έχοντας, στους κόλπους της, έναν σύμμαχο του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Ως εκ τούτου, το Βερολίνο και οι νατοϊκές κυβερνήσεις, πέρα, από τους όποιους συγκυριακούς λόγους, που σχετίζονται, με τους εκλογικούς κύκλους των χωρών αυτών, αντιμετωπίζουν τον Recep Tayyip Erdoğan, ως έναν εχθρό, ο οποίος πρέπει να αποδυναμωθεί και να ανατραπεί. Αυτός ήταν ο λόγος, που διενεργήθηκε, από το ΝΑΤΟ και την CIA, το πραξικόπημα της 15/7/2016 και αυτός ο λόγος εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα.

Μπορεί οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ματαιοπονούν, αλλά η πραγματικότητα είναι απλή. Προσπαθούν, εναγωνίως και βλακωδώς, να αποτρέψουν την πλήρη επικράτηση του Recep Tayyip Erdoğan και προσπαθούν, με κάθε πρόσφορο μέσο, να βοηθήσουν, στην επικράτηση του Hayır, του "Όχι", στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Γι' αυτόν τον λόγο, απαγορεύουν, στους Τούρκους υπουργούς να περιοδεύσουν, στις ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν πολυπληθείς τουρκικούς πληθυσμούς, ούτως ώστε να μην μπορέσουν να προπαγανδίσουν, υπέρ του "Evet", δηλαδή υπέρ της υπερψήφισης των συνταγματικών αλλαγών.

Όλα τα άλλα, που λέγονται και αφορούν τα "δημοκρατικά δικαιώματα" του τουρκικού λαού, που κινδυνεύουν, από τους ισλαμιστές του AKP  και τον Τούρκο πρόεδρο, είναι ανοησίες. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις λένε ανοησίες και συμπεριφέρονται με μεγίστη υποκρισία, ακριβώς επειδή όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις του παρελθόντος ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν, για τις "δημοκρατικές ελευθερίες" του τουρκικού λαού, ούτε ήσαν λιγότερο αυταρχικές από τους ισλαμιστές του Recep Tayyip Erdoğan. Κάθε άλλο, ως πιστές θεραπαινίδες και ορντινάντσες των κεμαλιστών στρατιωτικών, συμμετείχαν, σε ένα αυταρχικό πολιτικό θέατρο ενός θίασου σκιών, στο οποίο ο τουρκικός λαός ήταν ένας απλός παρατηρητής, ο οποίος υφίστατο τις συνέπειες, αυτού του κακού πολιτικού θίασου.

Ούτε, φυσικά, η κάθοδος των Τούρκων πολιτικών και των υπουργών των τουρκικών κυβερνήσεων, στις πόλεις των ευρωπαϊκών χωρών, που κατοικούν Τούρκοι πολίτες, κατά τις περιόδους, στις οποίες, στην Τουρκία, διεξάγονταν εκλογές, είναι κάτι το νέο και σκανδαλώδες. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι βλακώδεις, ανερμάτιστοι και φυσικά υποκριτικοί και ψευδείς. Η άσκηση προεκλογικής προπαγάνδας, στους τουρκικούς πληθυσμούς των διάφορων ευρωπαϊκών πόλεων, εκ μέρους των Τούρκων πολιτικών και των υπουργών των διάφορων τουρκικών κυβερνήσεων αποτελεί παλαιά παράδοση και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποδέχονται, όλες αυτές τις δεκαετίες, αυτή την διεξαγωγή της προεκλογικής προπαγάνδας.

Τώρα, οι απύθμενοι υποκριτές, που συναποτελούν τις κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού βορρά, με πρώτη διδάξασα την γερμανική και ακόμη χειρότερη την ολλανδική, δυσφορούν και συμπεριφέρονται, με έναν σαφή αντιδημοκρατικό (με βάση τα δικά τους κριτήρια) τρόπο, αφού απαγορεύουν την διεξαγωγή προεκλογικών συγκεντρώσεων και ομιλιών, στους Τούρκους κατοίκους των διάφορων ευρωπαϊκών πόλεων.

Εννοείται ότι η τουρκική κυβέρνηση θα προβεί σε αντίποινα, όπως, άλλωστε, απειλεί, έναντι της Γερμανίας, της Ολλανδίας και οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής κυβέρνησης επιδείξει την ίδια συμπεριφορά. Και φυσικά, θα έχει δίκιο, απέναντί τους, ακριβώς, επειδή συνεχίζουν, στο ίδιο μοτίβο, να επιδιώκουν την ανατροπή του Recep Tayyip Erdoğan και της κυβέρνησής του.

Άλλωστε, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι το ΝΑΤΟ και η Δύση, ως σύνολο, είναι αυτό, που, ήδη, έχουμε, παραπάνω, αναφέρει : 

Είναι μια συμμορία κακοποιών, που διοργάνωσε και πραγματοποίησε το πραξικόπημα των κεμαλιστών αξιωματικών της 15/7/2016 και η οποία επιδίδεται, σε ένα κακόγουστο ρεσιτάλ υποκριτικής, θέλοντας να εμφανισθεί, ως "προστάτιδα δύναμη" των δημοκρατικών ελευθεριών του τουρκικού λαού. Τις οποίες όμως, διακαώς, θέλησε και προσπάθησε, με την διεξαγωγή αυτού του πραξικοπήματος, να εξαφανίσει.

Και φυσικά, το γεγονός ότι η νατοϊκή συμμορία απέτυχε και δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τους στόχους της, δεν αλλάζει τα πράγματα. Απλώς, αποδεικνύει το τεράστιο μέγεθος της ανικανότητάς της, αφού η αλήθεια είναι ότι έχει φάει τα ψωμιά της.

Αυτή την πικρή, για την ίδια, αλήθεια, η νατοϊκή συμμορία αρνείται, πεισματικά, να την δεχθεί, όπως, επίσης, αρνείται να αποδεχθεί την προοπτική, που υποδεικνύει ότι, ως παγκόσμια κοινότητα, οδεύουμε, προς μια μεταδυτική πλανητική ισορροπία.

Ως εκ τούτου, έχει να πέσει πολύ γέλιο (αλλά και δάκρυ), με τα καμώματα των νατοϊκών, των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των ελίτ, που εκπροσωπούν, εκ των οποίων οι γερμανικές ήσαν, είναι και θα εξακολουθήσουν να είναι οι χειρότερες.